Een moeder vertelt haar verhaal over onvruchtbaarheid en ziekte en wanneer de wereld lijkt in te storten, arriveert het wonder van het leven.
Het wonder van het leven
Ik dacht en dacht erover na of ik wel of niet over ons verhaal zou schrijven. Ik hou niet van delen, maar ik dacht dat het op de een of andere manier moed zou kunnen geven of iemand zou kunnen helpen. Maar laten we bij het begin beginnen.
Mijn dochter, Simona Pia, is 17 maanden oud. Ons verhaal begint in 2012, toen mijn man en ik probeerden zwanger te worden.
Maanden gaan voorbij en er gebeurt niets… en dat geldt ook voor de jaren, tussen de examens, tranen en steeds zwakkere hoop. In 2019 wenden we ons tot een vruchtbaarheidscentrum: behandelingen, spuiten en nog een deur in het gezicht.
We besluiten dus even te stoppen, we zijn uitgeput. Ondertussen begin ik me ziek te voelen, heb hoestbuien, problemen met de bloedsomloop, benauwdheid en de dokters geven de schuld aan stress, gewicht, roken, mijn werk…
2020 breekt aan en daarmee ook de pandemie, de wereld lijkt in te storten, het gaat steeds slechter met mij en niemand deed iets om te begrijpen wat er mis was.
In augustus, na maanden en maanden van steeds slopendere symptomen, voel ik me ziek en besluit ik het ultimatum aan mijn arts te stellen. – “Ik VRAAG om meer informatie, de tachycardie vreet me nu levend op en ik ga door met traagheid”….
Het is dus september en de eerste echo… je kunt iets zien, maar je kunt het niet overdrijven. Ik ga naar de MRI en vraag om een CT-scan. We komen dus aan op 25 november, ik ben 3 dagen te laat, maar voor mij is het niets, vooral als ik onder stress sta, denk ik er niet aan. Ik doe de CT-scan met contrast.
Omdat ze op de hoogte zijn van de onvruchtbaarheid, hebben ze mij ondanks de vertraging niet betast. 3 dagen later stort mijn wereld eindelijk in.
Mijn wereld is eindelijk verbrijzeld
Omdat ze op de hoogte zijn van de onvruchtbaarheid, hebben ze mij ondanks de vertraging niet betast. 3 dagen later mijn wereld is eindelijk verbrijzeld.
Er is een massa van 11 cm die de long en de aorta samendrukt. Het verklaart alles, maar ik kan niet nadenken, ik kan niet verwerken wat er met mij gebeurt.
Ze boeken me in een dagziekenhuis voor een noodbiopsie, maar… positief uitstrijkje. 10 dagen gevangenisstraf, een waanzinnige angst om het niet te halen.
Er waren nog geen vaccins, er was niets, alleen veel angst. Maar covid gaat zonder grote problemen voorbij. Het gezegende dagziekenhuis arriveert. De volgende dag, 16 december, belden ze me en zeiden: “Mevrouw, de bèta’s zijn erg hoog, maar de tumormarkers zijn positief. Dat is waarschijnlijk wat hen verandert.” Ik weiger de biopsie, ik ren naar mijn familie in mijn land van herkomst. Ik maak een echo. Mijn baby is er, ik ben 10 weken zwanger. Een wonder…
Maar plotseling keer ik terug naar de realiteit. De familie reageert niet goed, de artsen raden de onderbreking ten zeerste aan. Maar nee, ik wil niet opgeven. Ik laat mijn droom niet zo los, dat kan ik niet, ik zou het niet overleven.
Eindelijk vind ik iemand die het wil proberen. Ik doe de biopsie. Nog een tegenslag, het is kwaadaardig, een lymfoom, een zeldzame vorm.
Ik heb gewonnen, wij hebben gewonnen
Maar ik blijf vechten en dus begonnen mijn vest en ik in maart, na 20 weken, met chemotherapie. We eindigen in juni, 14 dagen voordat ze mijn baby met 36 weken bevielen, niet wetende wat er zou kunnen gebeuren, niet wetende hoe we zouden zijn.
En toch… het is hier, het is bij mij. Ik heb gewonnen, wij hebben gewonnen.
Dit is het verhaal van Simona Pia, verteld door moeder Chiara
