Ik ben moeder van een geweldige jongen van 9 en Julian.
Mijn Julian geboren IVG op 22 weken. Een kind hield misschien wel van ware waanzin.
In februari 2023 heb ik een biochemie en een maand later meteen een nieuwe positieve test. Deze keer groeien de bèta’s goed, de misselijkheid en het braken zijn sterk en werken op sommige dagen uit. De eerste echo op 6 weken is perfect, maar de volgende dag beginnen de echo’s bedreigingen van abortus…. er is veel ongemak, mijn geest begint te kraken, maar we hebben alles met succes overwonnen.
Min of meer succesvol, na 7 weken zwol mijn als onschadelijk beschouwde baarmoederseptum krachtig op, de foetus werd eronder geplaatst, het hart klopte zwak en het risico om te stoppen was groot… nog eens tien dagen van angst en ontmoediging … maar niets , hij is stoer en een week later zien we dat de groei uitstekend is, Hij is uit zijn lijden verlost en doet het uitstekend.
Volgende stop daar Doorschijnendheid.
De tijd verstreek nooit en ik was niet gelukkig. Iets in mijn hart vertelde me dat er iets mis was met mijn baby, maar ik had nooit kunnen bedenken met welke verschrikkelijke nachtmerrie we te maken zouden krijgen.
Doorschijnendheid… niet langer iets onbepaalds, maar een mooi profiel, kleine handjes, kleine voetjes… een jongetje… en een bal op zijn buik, duidelijk gedefinieerd.
Omphalocele, hernia van maag, darmen en lever. Die avond lieten we een ballon vol blauwe confetti knallen, mijn zoon werd gek van vreugde, wij van pijn. Het is bruikbaar; als er geen gerelateerde ziekten zijn, is er goede hoop dat het wordt gehaald.
We werden het ziekenhuis in gekatapulteerd en deden de vlokkentest en drie weken lang wachtten we op één resultaat per week: elk telefoontje was een duik in de ziel…
Negatief, negatief, negatief.
JULIAN had geen andere pathologieën, niets chromosomaal die haar probleem zou kunnen verstoren en verergeren, verwerpen we de abortusoptie. We redden het wel, zeiden we tegen onszelf, hij heeft het tot nu toe gered, hij wil leven.
Het is waar Julian wilde levenIk zat altijd in de put, maar hij schopte, van ’s ochtends tot’ s avonds en elke week was er een probleem dat vervolgens werd overwonnen: het hart, een vermoedelijk cytomegalovirus… en toen kwam het allemaal terug. Maar terwijl alles terugkeerde, deomphalocèle groeidehij groeide te veel, hij had niet zo snel moeten groeien.
We proberen onszelf mentaal te projecteren op het moment van de geboorte, op de maanden die we in het ziekenhuis hadden moeten doorbrengen, ik kon geen bodysuits of onesies kiezen… het was triest, maar het deed er niet toe, het deed er toe dat we gaven het is ons allen om hem te zien groeien.
Ik heb veel moeders ontmoet met kinderen met hetzelfde probleem, met wie het nu goed gaat, waarom had Julian het niet moeten doen?
Totdat die echo’s bijna de 22 weken naderen, tot het morsen van vloeistof in de omphalocele die te overheersend wordt, totdat het van kleur verandert… infectie rond de darm, uitgerekte organen…
Het beeld verandertwe praten niet langer over opereren, maar over begeleiden, begeleiden tot het einde, overlijden in de baarmoeder in het beste geval, gehecht aan een machine met zeer lage levenskansen als hij er ooit in slaagt de volledige termijn te bereiken…
Een paar dagen om te beslissen, heel weinig. Drie, vier, dan zou het niet meer kunnen.
Twee ouders kapot van verdriet, dat besluiten we we vernietigen liever onszelf dan dat we hem zien lijden.
Binnen een paar dagen stopt het leven, verandert van kleur, uiterlijk, richting. De tranen van mijn zoon plakten aan mijn buik, een dikke buik, zo groot als toen ik hem negen jaar eerder verwachtte.
De ziekenhuisopname, de introductie, zijn gedefinieerde trappen, het laatste nummer dat we samen beluisterden. De meest totale wanhoopzijn handen, zijn voeten, zijn gezicht…..We brachten hem naar huis, hadden een ceremonie om afscheid te nemen…En vanaf die dag de afdaling in de onwerkelijkheid.
Zoals ik vreesde, nadat ik er in het verleden ernstig onder had geleden, keerden de paniekaanvallen terug, een gevoel van onwerkelijkheid dat bijna de hele dag vrijwel constant was, wat de angst destabiliseerde.
Elke dag probeer ik te overlevenom mijn zoon te helpen een normaal leven te hervatten…angst heeft de plaats van pijn ingenomen, of is het mijn pijn zelf, ik herken mezelf niet meer.
Dat zeggen therapeuten Ik moet deze pijn zo diep ervaren om daarna enige rust te vinden….Maar de emoties zijn te sterk, naast het feit dat er een negenjarig kind is dat in dit alles zijn rust nodig heeft, en dan heb je het gevoel dat er iets ontbreekt… niets lijkt op het leven ervoor .
Een tunnel zonder uitweg. Naast de paniekaanvallen is het vreselijke nog het gevoel van onwerkelijkheid dat mij kwelt.
Dit verhaal werd ons verteld door moeder Stefania
